Aan alles komt een eind…

De laatste blog van deze reis…

Op dit moment zit ik met een paar in de lobby van het hotel. We wachten tot we naar het vliegveld kunnen. Aanvankelijk zou het vliegtuig om 18.00 uur vertrekken echter is er vertraging van een kleine 15.00 uur. Betekent helaas niet dat we langer in de stad kunnen blijven want we moeten als nog rond 15.00 uur inchecken. Het is niet anders! Vanochtend heb ik nog lekker even gewandeld door de leuke straatjes van Cartagena en hier en daar een souvenirtje gehaald.

De afgelopen dagen waren wederom stuk voor stuk fantastisch. Ik ben gebleven bij het begin van Medellin. We zijn daar twee dagen geweest en het was vooral indrukwekkend. Ontzettend druk, veel lawaai en getoeter op de straten (typisch Latijns Amerika natuurlijk), verschil tussen arm en rijk te zien in de gebouwen en natuurlijk de sloppenwijken die om het centrum staan en in de bergen omhoog. Prachtig uitzicht maar ook een dubbel gevoel dat het je geeft omdat je weet dat in die wijken enorm veel geweld heeft plaatsgevonden in de tijd van Escobar en de Guerilla strijders. Tot 2006 was Medellin de gevaarlijkste stad van de wereld. Bizar om daar nu door heen te kunnen lopen, relatief veilig vanwege veel politietoezicht en daardoor het opkomende toerisme.

We zijn een stadstour wezen maken met een lokale gids die ons door ‘Comuna 13’, één van de hardst getroffen wijken destijds, waar je ontzettend veel streetart kunt bewonderen. Allerlei verschillende tekeningen gemaakt met graffiti door bewoners die elk hun eigen verhaal wilden laten zien. En dat overal, op muren, stoepen, winkels, huizen. Prachtig… Ik kan niet anders zeggen. En indrukwekkend. Je loopt door nauwe straatjes, overal mensen, verkeer (in Colombia rijden ze meer op motoren dan met auto’s) De ene arm en bedelt om geld, de ander enorm vrolijk en heet je welkom in hun land. Hele mooie ervaring! En dat terwijl er amper 17 jaar geleden nog ontzettend veel geweld plaatsvond met veel onschuldige slachtoffers. Meer dan terecht dat deze stad nu stukje bij beetje veiliger wordt en meer toerisme aantrekt.

Daarnaast hebben we een stichting bezocht waar een Nederlandse vrouw met meerdere medewerkers zich inzet voor kinderen die voorheen op straat leefden maar ze helpen ook kinderen die meer ondersteuning willen, ook al wonen ze thuis. Als de kinderen kunnen aantonen dat ze naar school gaan kunnen ze bij de stichting gebruik maken van allerlei faciliteiten. Denk aan Engelse les, muziekles, ze hebben een heel voetbalteam waar we een potje mee mochten spelen. Wat was dat leuk! En fanatiek dat ze waren, zeker toekomstig talent! Maar ook op ecologisch gebied, dans en techniek waar ze van alles doen.

Zo kan de stichting de kinderen helpen om een betere toekomst te krijgen. Fantastisch niet?

De tweede dag gingen we met wen aantal naar het dorpje Guatapé op zo’n 2 uur rijden van Medellin. Dit dorpje is ontzettend kleurrijk en heeft de rots El Peñol vlakbij liggen. Dit is een rots die we hebben beklommen met zo’n 675 treden!! Het was de moeite waard want je werd beloond met een prachtig uitzicht over de omgeving. Veel toeristen, maar dat kan ook niet anders met zo iets moois.

De volgende dag, of beter gezegd nacht namen we afscheid van het binnenland en gingen we naar het vliegveld om een binnenlandse vlucht te pakken naar het Caribische noorden. Welkom in de 30 graden en zon, zee en strand. En dat op één uur vliegen! We reden met de bus naar Playa los Angeles, onze bestemming voor de komende twee nachten. Op een camping, met glampingtenten en cabaña’s maar samen met een viertal andere reizigers sliepen wij uiteraard in de hangmatten. Wat een ervaring! In slaap vallen met het geruis van de ruige zee en de vogels en krekels om je heen. En in een hangmat, ja dat is even wennen maar uiteindelijk prima geknord, wat heerlijk!

Het is dat ik geen ruimte heb thuis ja of ik moet mijn bed vervangen… Nee, dan hou ik het eerst toch bij die twee nachten. Lekker primitief maar zo leuk. We hebben die dagen gewandeld in het Tayrona National Park. Een vijf uur durende wandeling vol jungle, rotsen, vogels, brulaapjes, hagedisjes, verscheidende stranden. Ik betrapte mezelf regelmatig er op dat ik hardop zei; wat heerlijk dit, wat een leven. Veelal verharde weggetjes aangelegd met vlonders, steen of gewoon zand. Muy bonito!!

De andere dag konden we gaan ‘tuben’. In zo’n band over de rivier dobberen, ook zo mooi! We hebben gelachen en vooral genoten van de stilte wederom de omgeving. Oh en een kaaiman gespot! Goddank langs de kant, stokstijf en dat was maar goed ook. Als dat ding in het water zou floepen…. Vul maar in hoe ik dan zou reageren hahaha.

Na deze twee heerlijke dagen zijn we naar de laatste bestemming gereden: de stad Cartagena. Een opbloeiende stad waar steeds meer toeristen komen. Cartagena behoort bij de grotere steden van Colombia. Het is er wederom prachtig. Echt een Caribische sfeer met allerlei gekleurde en koloniale gebouwen. De mensen zijn net als overal vriendelijk en heten je welkom. Heerlijk wezen relaxen de laatste dagen om zo ook af te bouwen na deze boeiende en volle reis. Straks lekker thuis bijkomen en heeel veel nagenieten met de honderden gemaakte foto’s.

Wij gaan zo richting het vliegveld, op naar een goede vlucht naar het koude Holland. Brrrr, dat zal even wennen zijn! Ik zal wat zon en warmte in mijn backpack meenemen.

Als laatste, want ik geloof dat mijn blog elke keer langer en langer wordt haha, ik heb haast geen woorden voor deze prachtige en bijzondere reis. Wat een ervaring! Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad en hoop dat mijn enthousiasme goed is overgekomen aan jullie. Heel leuk dat jullie met me mee hebben gereisd, muchas gracias en wellicht tot het volgende nieuwe avontuur!!

Semana número dos

Buenas días!

En daar is de tweede week alweer die bijna voorbij is. Op naar de laatste week in dit mooie land!

Op dit moment zit ik in de bus en is het nu 09.15 uur, vanmiddag komen we aan in de één na grootste stad van Colombia; Medellin.

Ik zal dan deze blog uploaden zodra er wi-fi is.

Als het goed is ben ik gebleven bij de busrit richting Armenia, de koffiestreek. Ik kijk even in mijn agenda want welke dagen dat waren, dat ben ik compleet kwijt. Alleen maar een goed teken! Zaterdag tegen de avond zijn we aangekomen in La Tebaida op onze overnachtingsplek voor 2 dagen. Midden in de natuur, vogeltjes die fluiten, mooi uitzicht in de bergen. Wederom schitterend!

De dag erna zijn we in de ochtend een koffieboerderij gaan bezoeken. Helaas was dat op een zondag waardoor we de arbeiders niet aan het werk hebben kunnen zien maar ondanks dat was het een heel interessante rondleiding waarin het proces werd verteld vanaf het poten van een zaadje tot aan geroosterde bonen voor de verkoop. Uiteraard ook koffie mogen proeven en ook al drink ik geen, het was gewoon lekker!

In de namiddag lekker wezen relaxen, gezwommen bij een natuurlijke waterval en lekker gegeten bij onze finca. Over de Colombiaanse keuken; voornamelijk veel vlees, vis of kip. In verschillende vormen bereid samen met rijst, wat groente en gefrituurde banaan. Poe, heerlijk! Daarnaast hebben ze hier veel fruit dat ze bij het ontbijt serveren, in stukken of als sap/smoothie. Ontbijt is voornamelijk ei, ei en nog eens ei haha. Maar zeker niks mis mee!

Het eten en überhaupt alles eigenlijk is erg goedkoop vergelijken met onze prijzen in Europa. Je krijgt een lunch (de belangrijkste maaltijd voor de Colombianen) al voor 4 a 5 euro. Soms iets meer, soms iets minder. Het is echt ongelooflijk.

De 2e dag in Armenia hebben we een botanische tuin met daarbij een vlindertuin bezocht. In de middag is een deel van de groep wezen paardrijden en de andere mensen zijn gaan wandelen in dezelfde omgeving met een gids. Ik koos natuurlijk voor het paardrijden. En dat in de bergen, sprakeloos. Wederom prachtig! Dik uurtje wezen rijden maar dat was ook helemaal prima.

De volgende dag zijn we weer vroeg vertrokken voor de volgende stop en dat was het plaatsje Salamina. Het eerste gedeelte konden we met de bus doen maar de laatste 2,5 uur met Willy’s (dat zijn Jeeps die in deze omgeving veelal als vervoermiddel wordt gebruikt). Bij bepaalde stukken een hobbelige maar vooral een erg leuke rit! Eenmaal aangekomen in het dorpje Salamina bovenop een berg waar nog amper toeristen komen, geïnstalleerd in het hotel en wezen wandelen. Heerlijk rustig en de inwoners zie je veelal voor hun huis staan, zitten of hangend uit een raam. Dit zie je vrijwel overal en als je ze groet groeten ze je heel vriendelijk terug. Een hele lieve en sociale bevolking die Colombianen.

Gisteren zijn we per Willy naar de valleien op zo’n 2 uur rijden gereden waar de hoogste waxpalmbomen ter wereld staan. Indrukwekkend stuk natuur en een prachtige wandeling gemaakt door de heuvels en een stukje jungle. Vanochtend voor de laatste keer met de Willy’s terug naar de bus gereden en gaan we nu dus richting Medellin. Daar verblijven we de komende 3 nachten.

Het is nog steeds geweldig en ik geniet nog elke dag! Ondanks dat we veel reizen is het zeker te doen en maak je zo veel leuke en mooie dingen mee. De groep bevalt goed ook al merk je nu wel dat je een voorkeur hebt voor een aantal mensen wat natuurlijk logisch is. Het bevalt in ieder geval tot nu zeer goed.

Inmiddels staan we in de file, gelukkig hebben we airco in de bus. De temperaturen verschillen heel erg omdat we op het ene moment hoog in de bergen zitten en dan weer lager. Gemiddeld kun je denken aan een graad of 23 tot 30. Af en toe een flinke regenbui en wat onweer maar voor de rest zon en wat wolken. Kortom; perfect voor een rondreis als dit!

Muchos y hasta luego,

Charon

— Inmiddels veilig aangekomen in Medellin. Vanavond gaan we met een aantal een dansles volgen, de Bachata. Leuk!!

Semana número uno

Buenas días mis amigas, amigos y familia,

Wauw, wauw, wauw en nog eens wauw… Wat is Colombia toch een prachtig en veelzijdig land. Vanaf moment één geniet ik enorm en is het heerlijk hier!

We zijn maandagochtend vertrokken vanuit de hoofdstad Bogotá richting Villavieja. Een klein dorpje waar we één nachtje zijn verbleven. Binnen een paar uurtjes kwamen we aan en zijn we ‘s middags gaan wandelen in het Tatacoa Woestijn. Oftewel ‘desierto de Tatacoa’. Het is officieel geen woestijn maar een tropisch droogbos omdat er te veel regen valt om het onder het begrip woestijn te laten vallen. Er is een grijs gedeelte en een rode.

We zijn de rivier overgestoken met een bootje en vervolgens hebben we een rit in de Tuk Tuks beleefd, heel leuk! Daarna hebben we een wandeling gemaakt in het grijze gedeelte. Men vermoedt dat hier miljoenen jaren geleden de zee heeft gelegen. Je kan dat terug zien in de verschillende lagen erosie met zijn verschillende kleuren. Ontzettend mooie natuur, het is gewoon wonderlijk te noemen.

De volgende ochtend hebben we het rode gedeelte bezichtigd vanaf een prachtig uitzichtpunt. Enkel vogels en krekels die je hoorde, voor de rest he-le-maal niets. We konden er helaas niet doorheen wandelen aangezien het veel had geregend en er waren geen duidelijke paden zoals in het grijze gedeelte.

Hierna gingen we weer verder met de bus. De volgende stop was aanvankelijk Tierradentro, een archeologisch park met ondergrondse graven gemaakt door een Indianengroep genaamd de ‘Hypogea’. Echter waren er demonstraties langs de route (reden onbekend) en was er verderop een stuk rots naar beneden gevallen, dus de route was afgesloten. Wegens de veiligheid heeft de reisbegeleidster na veel overleg met lokale partijen ervoor gekozen om door re rijden naar San Augustin, de volgende bestemming die op de route ligt. Jammer, maar veiligheid voor alles uiteraard!

We verbleven drie nachten in San Augustin op een mooi landgoed met ontzettend aardige eigenaren en medewerkers. Midden in de bergen met een mooi uitzicht en heerlijke rust.

We hebben in San Augustin een Chiva-tour gedaan (met een lokale gekleurde bus de bergen in met verschillende stops en rondleiding bij o.a. een ‘fabriekje’ waar suikerriet werd bereid voor verkoop). Wederom wauw, ik kan niet anders zeggen. Ook bij een oudere dame hoog in de bergen mogen kijken in haar huisje waar ze bijna alles zelf verbouwt. Hoe primitief kun je leven en zo gastvrij en vriendelijk tegelijk. Ik stond toen heel even stil bij het feit hoe luxe wij leven in NL en dat we dan nog weleens klagen. Tuurlijk hou je dat maar poe, het is ook heel dubbel als je zo’n vrouwtje met zo weinig ziet leven en toch heel rijk is. Fantastische ervaring die me voor altijd bij zal blijven.

Verder hebben we gebarbecued en het lokale spel ‘Tego’ gespeeld met de mensen van het landgoed. Je kunt het vergelijken met Jeu de Boules. Ontzettend gelachen en ons vermaakt.

Na twee volle dagen in San Agustin zijn we gistermorgen doorgereden naar het volgende stadje Popayan. In de middag aangekomen en konden we lekker wandelen in het centrum.

In de avond hebben we met een aantal van de groep een salsabar bezocht en jeetje, wat was dat een geluksmoment zeg! Het werd steeds drukker en drukker en op een gegeven moment werden van de stoel gehaald door locals die het ons wilden leren. Als ik er nu aan terug denk krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht, een heerlijk stuk cultuur die we hebben opgesnoven (om even een gepaste woordgrap te maken haha).

Nu zit ik in de bus naar de volgende bestemming en dat is de koffiestreek Armenia. De rit gaat zo’n 5 uur duren (dat is normaal hier want het is zo’n groot land dus een halfuur fietsen van A naar B in Nederland is helemaal niets mensen haha). In Armenia verblijven we 3 nachten in een ‘finca’. Dit zijn kleinere hotelletjes en waar we nu heen gaan was voorheen een koffieboerderij.

Lieve mensen, even een stukje reclame hier. Ik raad na één week al aan om Colombia te gaan bezoeken want als je van cultuur, natuur én geschiedenis houdt; totaal anders dan onze westerse cultuur; vriendelijke bevolking die je ten alle tijde waarschuwen voor criminelen en je van alles willen vertellen; goede keuken (toch wel.. aanvankelijk mijn twijfels over maar absoluut helemaal prima hier).. ja, dan moet je echt naar Zuid-Amerika en dus in ieder geval naar Colombia gaan afreizen!!

Ik ga stoppen met schrijven want ik blijf doorgaan in mijn enthousiasme. Ik heb mijn bevindingen beknopt beschreven maar volgens mij is het al een aardig verslag geworden, haha. Tsja, ik en mijn enthousiasme! Ik zal ook nog wat overhouden om het jullie bij weerzien te gaan vertellen. (voor foto’s verwijs ik jullie naar Polarsteps, daar houd ik mijn reis ook bij en kan ik makkelijker foto’s toevoegen).

Hopelijk is alles oké daar in Holanda, ik ga nog twee week meer en meer genieten van deze reis en ik zal een beetje warmte richting jullie kant opsturen.

Heb ik al gezegd dat Colombia prachtig is?!

Muchos besos,

Charon

Día numero uno

En de voorpret is omgezet in de daadwerkelijke reis naar het koffieland Colombia! Nog steeds bijzonder dat een vervoersmiddel je zo naar een ander deel van de wereld kan brengen! En dat in minder dan elf uur..

Het was een pittige reisdag van een kleine 24 uur in totaal (het is hier 6 uur vroeger). Op Schiphol verliep alles snel en makkelijk, je kon zo doorlopen naar de douane dus ik was mooi op tijd in de gate. De vlucht was prima, af en toe turbelentie maar na wat uurtjes gedommeld/geslapen te hebben en twee films verder kwam ik gelukkig weer veilig aan de grond.

Na de douane en het ophalen van de bagage heb ik mijn medereizigers en reisbegeleider ontmoet. Helemaal leuk! Zijn lieve mensen met een hoop reiservaring dus ik kan genoeg tips gaan opschrijven!

Eenmaal aangekomen in het hotel kon je je even installeren en een uurtje later zijn we met een aantal nog even ergens wat gaan eten om het ritme aan te houden. Daarna ben ik op bed gaan liggen en met het gevoel nog in het vliegtuig te zitten ben ik in slaap gevallen.

En toen begon de eerste dag! We zijn vandaag in de bergen van Bogotá geweest, de stad zelf ligt op circa 2600 meter, eenmaal op het hoogste punt bevind je je op 3200 meter (!). Dat was ook wel te merken. Je bent toch wat misselijk, drogere mond en wat hoofdpijn. Dit hadden ze van te voren al verteld dus het was gelukkig niet erg. We hadden helaas geen uitzicht over de stad omdat het compleet bewolkt was. Daar hebben we pech mee gehad maar de tocht ernaar toe met de bus en het laatste stuk klimmend (redelijk steil) was erg mooi! Bovenop staat er een kerk waarin veel locals een kerkdienst bezochten want het was immerszondagochtend. Ik verstond er weinig van maar het was mooi om te zien hoe de locals dit ervaren.

Nadat ik op de foto ben geweest met de politie en op zo’n stoere motor heb gezeten (in elk land waar ik kom probeer ik met een agent op de foto te gaan dus ik kan Colombiaaan mijn lijst toevoegen!) zijn we weer naar beneden gereden en kregen we een stadstour met een lokale gids die ons het e.e.a. liet zien van de stad. Hier en daar zijn er graffiti muren waar echte kunstenaars hun creativiteit op los hebben gelaten en we zijn door leuke straatjes gelopen waar je de heerlijke muziek vanuit de bars en restaurantjes kon horen. Daarnaast nog het museum van Boltero wezen bezichtigen (geen idee wie dat was dus dat was leerzaam) en het goud museum. De laatste keer dat ik in een museum was kan ik me niet eens heugen dus dit was een mooi educatief gedeelte voor mij haha. We hebben nog een lunch genuttigd in een mooi restaurant waar veel locals komen en lokale verschillende soorten fruit geproefd op een gezellige markt. Ze hebben hier in Colombia meer dan 210 soorten fruit!!

Vanavond wezen relaxen want poe, de jetlag is aardig aanwezig en we hebben veel bewogen dus gaat het lampje zo lekker uit hier!

Inmiddels is de backpack weer zo goed als ingepakt want we vetrekken morgenochtend vroeg richting het dorpje Aipe waar we een wandeling gaan maken in de Tatacoa woestijn. Daar is het tegen de 30 graden met kans op buien. Heel anders dan hiermet een graad of 15 en veel regen. Kom maar op met die zon! Ook al was dit prima weer voor het bezichtigen van een grote stad.

Deze dame gaat laat lekker op één oor, bijkomen en morgen weer fris en fruitig het volgende avontuur tegemoet!

Oh, en wat mijn eerste indruk is van dit land? Heerlijk! Nu al mooie dingen meegemaakt laat staan wat me nog te wachten staat!

Buenos noches todos, veel liefs uit Bogotá!!

Nog maar een paar nachtjes…

Wat gaat de tijd toch gigantisch snel… Zo ben ik in november in Utrecht op een reisevent om te kijken naar bestemmingen en zo zit ik aan mijn eettafel vol met reisspullen, een paar dagen voor vertrek…

En wat is dat een gek idee! Dat ik straks in Zuid-Amerika loop met een groep enthousiaste medereizigers, te genieten van al het moois dat we gaan meemaken. Eerst nog een paar dagen werken en de laatste voorbereidingen treffen voor dat de pret echt gaat beginnen.

Ik heb in de afgelopen tijd van alles aangeschaft en dat was al heel leuk om te doen. Met elke week steeds iets nieuws halen voelde ik me meer en meer enthousiaster worden. Van een lakenzak (tegen bedwantsen of ander smoezelig iets want je weet maar nooit waar je terechtkomt) tot een mini föhn want ja, voor hetzelfde geld sla ik een knappe Colombiaan aan de haak tijdens een salsales (die een heel imperium aan leuke snu(i)fjes heeft) Haha nee hoor geen zorgen. Alhoewel dat wel een leuk verhaal is voor op verjaardagen… Neee gelukkig kennen jullie mij en loop ik niet in zeven sloten tegelijk.

Ook al heb ik er reuze zin in, ik vind het toch ook zeker spannend want het is mijn eerste keer naar Zuid-Amerika en soms heb ik twijfels gehad of dit wel het juiste moment is om te gaan nu alles weer langzaamaan lekker loopt in mijn leventje door rustig aan te doen. Maar aan de andere kant voelt het goed en is het soms ook gewoon doen in plaats van alleen maar nadenken en uit angst leven. Dus let’s go! Alles ligt klaar, enkel nog een laatste was draaien en deze dame is klaar om te vertrekken!

Vamos a la Colombia, oh oh oh oh!

Besos y hasta luego mis amigos y familia x

Si si, nueva aventura!

Lieve familie, vrienden, reisfanaten, wie dan ook die dit gaat lezen:

Precies een jaar geleden zat ik er heel anders bij dan nu, en poe wat was me dat een pittige tijd die er aan zat te komen. Gelukkig heb ik me erdoor heen weten te vechten met de juiste, lieve en fijne mensen om me heen. Ik ben er nog niet, werk nog steeds elke dag hard aan mezelf, maar ik mag en ben absoluut trots op wat ik tot nu toe heb bereikt. En daarom ga ik mezelf belonen met een prachtige volgende reis: naar het veelzijdige Zuid-Amerikaanse Colombia! Olé!

Ontzettend gaaf, tof, spannend, mooi, super en vooral heeel gezellig want ik ga dit keer met een groepsreis! Via de organisatie Sawadee ga ik met maximaal 17 andere reizigers afreizen naar Zuid-Amerika en gaan we een rondreis maken door Colombia, het land van jawel, de salsa, koffie (what else..) en uiteraard de geschiedenis van Escobar.

Ik moest even wennen aan het idee dat ik naar Colombia ga. Want, Colombia, is dat niet hét land waar het super gevaarlijk is met drugs en weet ik het wat..? Ja dat dacht ik zeker en velen met mij maar doordat ik bij een reisevent van Sawadee ben geweest ben ik verkocht. Mijn zinnen stond eerst op Costa Rica echter blijkt dat een natuurreis te zijn. Ook enorm gaaf, maar toch wil ik voor nu ook cultuur gaan snuiven en steden gaan bezoeken. Daarnaast wil ik altijd nog naar de VS waar ik het al jaren over heb alleen kom ik er niet uit waarheen, hoe en wat ik daar wil gaan bezoeken (over een luxeprobleem gesproken…) In ieder geval, door het enthousiasme van de reisbegeleider die de presentatie over Colombia gaf (tuurlijk, het is en blijft ook een stukje commercie) ben ik overtuigd en lijkt het me een prachtige bestemming! Colombia is bekend van de drugs en criminaliteit maar inmiddels is dat de laatste jaren een stuk verbeterd. Wat betreft de veiligheid is het zeker te doen, vooral met een groep en begeleiding die weet waar je wel kunt komen en waar beter van niet.

Half maart vertrek ik samen met de groep vanaf Amsterdam en we gaan dan 21 dagen genieten van salsa, cervezas, vino, montañas y playa… Oké ik moet nog wel even mijn Spaans weer gaan opfrissen…

Lieve mensen, voor degenen die met me mee willen reizen hou ik deze blog zo goed als mogelijk bij. Als je een berichtje wilt ontvangen zodra ik weer iets nieuws heb gepost, dan kun je je e-mail achterlaten. Niks verplicht hè!! Toch zou ik het stiekem wel leuk vinden natuurlijk!

Hasta luego y besos,

Charon